Salon Świętych na Solcu
25 lutego, w niedzielny wieczór ponownie spotkaliśmy się na Solcu, aby w
ramach Salonu Świętych przeżyć kolejne z duchowych spotkań z życiem i
myślą św. Teresy od Dzieciątka Jezus i Najświętszego Oblicza. Tym razem
Świętej towarzyszyli Joanna d’Arc oraz Charles Péguy. Tytuł spotkania
brzmiał: „Św. Teresa od Dzieciątka Jezus, św. Joanna d’Arc i Charles Péguy
— O zaangażowaniu w sprawy narodu i Kościoła”.
We wprowadzeniu o. Wojciech Ciak nakreślił sylwetki obu postaci, ukazując
związek między nimi a św. Teresą. Św. Joanna D’arc była dla św. Teresy
postacią szczególnie bliską, którą uważała za swoją ukochaną siostrą.
Fascynacja jej osobą, heroicznością, bohaterstwem w walce o własny naród i
jego wolność, a także pragnienie jej naśladowania, stały się kanwą dla
literackiej twórczości św. Teresy, poezji, a także krótkich przedstawień
teatralnych wystawianych w Karmelu w Lisieux, w których Teresa wciela się w
postać Joanny. Obie walczące, każda na swoim „polu walki”, każda zgodnie
ze swoim powołaniem, zadaniami postawionymi im przez Boga i
wewnętrznym Głosem, który je prowadził. Obie umierają młodo, pozornie
przegrane, obie do końca wierne swojej misji ratowania narodu, ratowania
dusz i prowadzenia ich ku zwycięstwu.
Drugim bohaterem tego wieczoru był rówieśnik św. Teresy, Charles Péguy,
francuski poeta, dramaturg i publicysta, podobnie jak Teresa zafascynowany
postacią Joanny d’Arc, czego wyrazem są poświęcone jej utwory: Jeanne
d’Arc, Misterium miłości Joanny d’Arc czy Kobierzec Świętej Genowefy i
Joanny d’Arc. Charles Péguy tak pisał o Joannie: „Joanna d’Arc jest moim
wzorem, gdyż postanowiłem poświęcić wszystko, co mam, dla
przedstawienia tej wielkiej świętej”. Szczególnie poruszony był jej
odpowiedzią na powołanie, jej posłuszeństwem. W jednym ze swoich tekstów
tak pisze: „Otrzymała rozkaz, otrzymała powołanie; otrzymała misję. Była
posłuszna, wykonywała rozkaz; odpowiadała na powołanie; wypełniała swą
misję”.
Ojciec podkreślił we wprowadzeniu, że zarówno w twórczości św. Teresy, jak i Charlse’a Péguy mocno wybrzmiewa kluczowe życiowe doświadczenie św.
Joanny d’Arc, jej doświadczenie ciemności wiary, które przeżywała w
więzieniu, w czasie fałszywego procesu prowadzącego do skazania jej na
śmierć. Wiemy, jak głęboko takich ciemności doświadczyła św. Teresa. Także
Charles Péguy przechodził przez swoją ciemną dolinę, skoro pozostawił nam
znaczące strofy poświęcone cnocie nadziei, tej przewodniczce w drodze
przez mrok. Jednocześnie ważne jest, iż każdy z bohaterów tego wieczoru
umiał zaangażować się w sprawy Narodu i Kościoła i każdy z nich
poświadczył to swoim życiem.
